PAŁAC POD BARANAMI Mieści się na rogu Rynku Głównego i ul. Św. Anny. W najstarszych dokumentach miejskich występuje nazwa "Pod Barany" lub "Gdzie Barany". Podobno w tym miejscu była gospoda, na podwórzu której trzymano barany przeznaczone na sprzedaż i właśnie od nich wywodzi się godło i nazwa kamienicy. Narożnik domu , w którym znajdowała się gospoda, ozdobiony był portalem zakończonym rzeźbą przedstawiająca dwa barany o jednej głowie. One to dały pomysł Marcinowi Bielskiemu do napisania satyry pt. "Rozmowa  dwóch baranów  o  jednej głowie, starych obywatelów krakowskich" wyd. w 1587 roku. Kamienica wielokrotnie zmieniała swoich właścicieli. W XVI w. należała do Justusa Decjusza, sekretarza Zygmunta Starego, później do jego synów. Posesję przebudowano wtedy na renesansową rezydencję. W następnym wieku połączono dwie kamienice, przekształcając je w pałac magnacki. Należał kolejno do rodów Ostrogskich, Radziwiłłów, Lubomirskich, Sanguszków, Wielkopolskich itd. W 1706 r. po raz pierwszy użyto nazwy Pałac pod Baranami. W 1822 r. rezydencja została zakupiona przez hr. Potockich. Przeprowadzili oni gruntowny remont (m.in. dobudowano 1 piętro), nad bramą od strony Rynku założono nowy balkon wsparty na konsolach z głowami 3 baranów. Była to najbardziej reprezentacyjna rezydencja w dziewiętnastowiecznym Krakowie. Do wybuchu drugiej wojny światowej pozostawała w posiadaniu rodziny Potockich. Podczas okupacji niemieckiej w pałacu urzędował gubernator dystryktu krakowskiego, natomiast po wojnie szef NKWD, który w piwnicach zorganizował więzienie (20 niewielkich cel). W 1946 r. miasto przeznaczyło pałac na cele kulturalne. Do prawowitego właściciela hr. Andrzeja Potockiego powrócił w 1990 r. Od 1956 roku w Pałacu mieści się siedziba kabaretu Piwnica Pod Baranami. następna strona

Pomniki

Piwnica zaprasza

Piwniczne anegdoty

Ekslibrisy

Wybór piwnicznych pieśni

Publikacje