|
PAŁAC POD BARANAMI
Mieści się na rogu Rynku Głównego i ul. Św. Anny. W najstarszych dokumentach miejskich
występuje nazwa "Pod Barany" lub "Gdzie Barany". Podobno w tym miejscu była gospoda, na podwórzu
której trzymano barany przeznaczone na sprzedaż i właśnie od nich wywodzi się godło
i nazwa kamienicy. Narożnik domu , w którym znajdowała się gospoda, ozdobiony był
portalem zakończonym rzeźbą przedstawiająca dwa barany o jednej głowie.
One to dały pomysł Marcinowi Bielskiemu do napisania satyry
pt. "Rozmowa dwóch baranów o jednej głowie, starych obywatelów krakowskich"
wyd. w 1587 roku.
Kamienica wielokrotnie zmieniała swoich właścicieli. W XVI w.
należała do Justusa Decjusza, sekretarza Zygmunta Starego,
później do jego synów. Posesję przebudowano wtedy na renesansową
rezydencję. W następnym wieku połączono dwie kamienice, przekształcając
je w pałac magnacki. Należał kolejno do rodów Ostrogskich, Radziwiłłów,
Lubomirskich, Sanguszków, Wielkopolskich itd. W 1706 r. po raz pierwszy
użyto nazwy Pałac pod Baranami. W 1822 r. rezydencja została zakupiona przez
hr. Potockich. Przeprowadzili oni gruntowny remont (m.in. dobudowano 1 piętro),
nad bramą od strony Rynku założono nowy balkon wsparty na konsolach
z głowami 3 baranów.
Była to najbardziej reprezentacyjna rezydencja w dziewiętnastowiecznym
Krakowie. Do wybuchu drugiej wojny światowej pozostawała w posiadaniu
rodziny Potockich. Podczas okupacji niemieckiej w pałacu urzędował
gubernator dystryktu krakowskiego, natomiast po wojnie szef NKWD,
który w piwnicach zorganizował więzienie (20 niewielkich cel).
W 1946 r. miasto przeznaczyło pałac na cele kulturalne.
Do prawowitego właściciela hr. Andrzeja Potockiego powrócił w 1990 r.
Od 1956 roku w Pałacu mieści się siedziba kabaretu Piwnica Pod Baranami.
|
|
|