Rodzice

Marianna Bronisława z Boguskich Skłodowska
(1836-1878)

Fragment z pamiętnika syna Józefa (pisownia oryginalna):

…Matka moja była ciemną blondynką, słusznego wzrostu i wysmukłej budowy, o regularnych, niezwykle ujmujących rysach twarzy, pełna szlachetnej powagi, wdzięku i pogody w obejściu. Była wierząca i nabożna, bez żadnej atoli skłonności do bigoterji. Wykształcenie otrzymała średnie, lecz gruntowne, na jednej z najlepszych podówczas pensji w Warszawie. Usposobienie miała z natury poważne, ale bez cienia oschłości, harmonijnie dostępne wszelkim godziwym uczuciom ludzkim, inteligencję wybitną, a przedewszystkiem jasną i niezawodną w rozstrzyganiu praktycznych zagadnień moralnych. Nie znam i niebardzo ufam grafologji, lecz ilekroć dziś jeszcze spoglądam na równe, doskonale kaligraficzne pismo mojej matki, jest ono dla mnie jakby przetrwałem odbiciem jej zrównoważonego i opanowanego charakteru…

Władysław Skłodowski
(1832-1902)

Syn Józefa, nauczyciela i dyrektora gimnazjum w Lublinie oraz Salomei z Sagatyńskich. Absolwent gimnazjum w Siedlcach, wyróżniony złotym medalem. W 1852 r. uzyskał dyplom kandydata nauk fizyko-matematycznych na Uniwersytecie Petersburskim. Nauczyciel w warszawskich szkołach męskich. W 1860 r. poślubił Mariannę Bronisławę Boguską, nauczycielkę a następnie przełożoną żeńskiej pensji Eleonory Kurhanowiczowej, mieszczącej się przy ul. Freta 16 w Warszawie. W domu tym (obecnie Muzeum Marii Skłodowskiej-Curie) przyszło na świat pięcioro ich dzieci: Zofia, Józef, Bronisława, Helena, Maria. Gdy jesienią 1867 r. Władysław Skłodowski uzyskał awans na podinspektora gimnazjum, żona jego zrezygnowała wkrótce z pracy zawodowej i rodzina przeniosła się do mieszkania służbowego na Nowolipkach. W 1873 r. Władysława Skłodowskiego odwołano z zajmowanego stanowiska, co pociągnęło za sobą konieczność zmiany mieszkania. Wynajęcie obszernego lokalu na Karmelickiej pozwoliło na prowadzenie stancji dla uczniów, co wspomagało budżet rodzinny nadmiernie obciążony długotrwałą chorobą żony, która, mimo wielu starań i znakomitych lekarzy, jak Tytus Chałubiński i Ignacy Baranowski, zmarła na gruźlicę w 1878 r., przeżywszy dwa lata wcześniej śmierć najstarszej córki Zofii. W 1881 r. Władysław Skłodowski, na skutek pożaru młyna w Grzywaczu, poniósł wielką stratę finansową. W 1887 r. przeszedł na emeryturę, a w rok później powrócił jeszcze do zawodu, obejmując posadę dyrektora domu poprawczego w Studzieńcu pod Rudą Guzowską, prowadzonego przez Towarzystwo Osad Rolnych i Przytułków Rzemieślniczych. Pozostał tam do roku 1890. Po powrocie do Warszawy nie podejmował już pracy zawodowej. Był człowiekiem o bardzo szerokich horyzontach myślowych. Interesował się wieloma dziedzinami nauk przyrodniczych, jak geologią i zoologią (z tej dziedziny opublikował książkę). Współpracował z wydawnictwem Encyklopedii Orgelbranda, publikował artykuły w tygodniku „Wszechświat" i w czasopiśmie „Dziennik Powszechny". Interesował się literaturą, a nade wszystko kochał poezję. Znając biegle cztery języki nowożytne tłumaczył często poetów obcych na użytek własny i dzieci, którym wiele poematów recytował z pamięci. Pisał też własne wiersze okolicznościowe, wykazując przy tym duże poczucie humoru.

Władysław Skłodowski z wnuczkami: Marią (ur. 1892) i Hanną (ur. 1897)
Fotografia wykonana w Warszawie w 1899 r.