Rodzeństwo

Józef Skłodowski
(1863-1937)

Brat Marii Skłodowskiej-Curie. W 1881 r. ukończył gimnazjum w Warszawie, odznaczony złotym medalem. Absolwent Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Warszawskiego z 1886 r., wyróżniony dyplomem „cum eximia laude" (ze szczególną pochwałą). Przez blisko 40 lat związany ze Szpitalem Dzieciątka Jezus w Warszawie, od 1920 r. ordynator oddziału chorób wewnętrznych. Ceniony jako nauczyciel młodej kadry asystentów i lekarzy wolontariuszy. Opublikował blisko 30 prac naukowych. Interesował się literaturą i wykonał kilka wysoko ocenionych tłumaczeń. Wiele pracował społecznie, w tym bardzo aktywnie w Towarzystwie Instytutu Radowego, którego był członkiem i założycielem; brał czynny udział w życiu licznych towarzystw lekarskich. Poślubił Jadwigę Kamieńską, a gdy zmarła, jej siostrę Marię. Miał dwoje dzieci: córkę Marię i syna Władysława.

Bronisława Skłodowska-Dłuska
(1865-1939)

Siostra Marii Skłodowskiej-Curie. Absolwentka gimnazjum w Warszawie, odznaczona złotym medalem. Studiowała w Paryżu, w 1894 r. uzyskując dyplom doktora medycyny. Działała w polskich organizacjach wychodźczych, gdzie zetknęła się ze swym późniejszym mężem - Kazimierzem Dłuskim i gronem wybitnych Polaków, jak Ignacy Jan Paderewski, Franciszek Pułaski, Władysław i Stanisław Grabscy, Stanisław Wojciechowski i wielu innych. Wraz z mężem powróciła do kraju w 1897 r., osiedlając się w Galicji. Dłuscy wspólnie założyli w 1902 r. i prowadzili w Kościelisku pierwsze polskie sanatorium przeciwgruźlicze (obecnie Wojskowy Dom Wypoczynkowy). Przyczynili się też do założenia w Zakopanem Muzeum Tatrzańskiego im. dr. Tytusa Chałubińskiego. Po odzyskaniu niepodległości Dłuscy przenieśli się do Warszawy, gdzie prowadzili praktykę lekarską. W 1919 r. Kazimierz Dłuski został oddelegowany przez Naczelnika Państwa Józefa Piłsudskiego do składu Komitetu Narodowego Polskiego jako członek delegacji polskiej na konferencję pokojową w Wersalu. Dłuscy dwukrotnie przeżyli rodzinną tragedię. W 1903 r. zmarł na zapalenie opon mózgowych ich sześcioletni synek Kazimierz. Córka Helena razem ze swoją kuzynką Ireną Pawlewską były jednymi z pierwszych samodzielnych taterniczek. Od 1908 r. należały do Sekcji Turystycznej Towarzystwa Tatrzańskiego. W październiku 1909 r. Helena uległa wypadkowi podczas samotnej wspinaczki na Kominach Strążyskich. Odpadła od ściany i doznała złamania podstawy czaszki i otwartego złamania prawej stopy. Utrzymać ją przy życiu udało się jedynie dzięki szybkiej akcji Pogotowia TOPR (którego jednym z założycieli był dr Kazimierz Dłuski). Konsekwencją wypadku było kalectwo stopy, które uniemożliwiało jej dalszą działalność taternicką. Po tym zdarzeniu uprawiała w Tatrach jedynie turystykę. W 1920 r. przeprowadziła się do Chicago, gdzie pracowała w redakcji "Dziennika Ludowego". W 1921 r. w Chicago Helena popełniła samobójstwo.

W 1922 r., dla uczczenia pamięci córki, Dłuscy przekazali na rzecz Robotniczego Towarzystwa Przyjaciół Dzieci swą posiadłość położoną w Aninie w pobliżu Warszawy, nadając jej nazwę Helenów. Ośrodek składał się z dwóch domów: dwupiętrowego drewnianego pałacyku i z piętrowej tzw. „murowanki" oraz 16 ha gruntów z własnym folwarkiem (obecnie Helenów jest dużym ośrodkiem przeznaczonym dla dzieci niepełnosprawnych). Bronisława Dłuska wiele lat swego życia poświęciła założeniu i organizacji Instytutu Radowego w Warszawie (obecnie Instytut Onkologii przy ul. Wawelskiej).