Zaświadczenie o zatrudnieniu wydawane Polakom przez Niemców. W Generalnej Guberni od 12 grudnia 1939 r. obowiązywał nakaz pracy dla Polaków od 14 do 60 roku życia (początkowo, od 26 października – od 18 lat). Brak tego dokumentu narażał na problemy w przypadku łapanek ulicznych – powodował wywóz na roboty do Niemiec. Ogółem w latach 1939 – 1945 z Generalnej Guberni wywieziono do pracy w Niemczech 940 tys. osób, a z całej Polski – około 3 mln.
Dowód tożsamości wydawany Polakom przez władze niemieckie. Kenkarty były obowiązkowe dla wszystkich od 15 roku życia. Wprowadzono je na terenie Generalnego Gubernatorstwa 26 października 1939 r., faktycznie były wydawane dopiero od czerwca 1941 r. Wcześniej Polacy posługiwali się polskimi dowodami osobistymi. Kenkarty oprócz podstawowych danych zawierały zdjęcie i odciski palców. Polskie kenkarty miały kolor szary, żydowskie i romskie – żółty. Narodowości niepolskie (Ukraińcy, Białorusini itp.) dostawały kenkarty w kolorze niebieskim. Niebieskie kenkarty otrzymywali także górale, traktowani przez Niemców jako mniejszość narodowa (Goralenvolk).
Zostały wprowadzone w połowie 1940 r. Początkowo były stosunkowo niewielkie. Gwałtowny wzrost ich wysokości nastąpił od roku 1942. W latach 1942–1943 w dystrykcie krakowskim wyniosły 35% zbiorów, a w dystrykcie warszawskim - 60%. Niemcy płacili za dostawy, czasem także wódką. Jednak ceny skupu były nieporównywalnie niższe od cen na wolnym rynku. Nielegalny handel kwitł więc przez cały okres okupacji, choć zagrożony był karą – w najlepszym razie – konfiskatą przemycanego towaru, w najgorszym – śmiercią. Taka kara groziła np. rolnikom za nielegalny ubój.
Początkowo na terenie Generalnego Gubernatorstwa obowiązującą walutą był złoty polski, wyemitowany jeszcze w okresie przedwojennym. Urzędowy kurs ustanowiono na poziomie 2 zł = 1 marka niemiecka. Jednak dłuższe utrzymanie w obiegu polskiej waluty było niemożliwe, bowiem matryce do jej druku zostały wywiezione z Polski. Zaś Bank Rzeszy nie zgodził się na wprowadzenie na teren GG marki niemieckiej jako obowiązującej waluty.
Ostatecznie Niemcy zgodzili się na założenie na terenie Generalnej Guberni Banku Polskiego z siedzibą w Krakowie. Swoją działalność rozpoczął on 8 kwietnia 1940 r. Nowe banknoty były wzorowane na dawnych polskich z tym, że usunięto z nich wszelkie elementy polskie, przede wszystkim – portrety polskich władców. Zwykle na awersie umieszczano portrety tzw. prostych ludzi, np. górali czy krakowiaków. Polskim projektantom udało się przemycić tylko jedną postać z historii Polski – na banknotach 20- i 50-złotowych umieszczono portret Emilii Plater, formalnie pod nazwą „portret nieznanego młodzieńca”.
Kartki w Generalnym Gubernatorstwie wprowadzono 13 listopada 1939 r., najpierw w Krakowie, miesiąc później – w Warszawie. Były to kartki na cukier. 4 grudnia wprowadzono kartki na chleb. Wraz z upływem czasu zaczęły pojawiać się kartki na kolejne towary, w tym mięso i środki czystości. Co miesiąc kartki miały inny kolor, by utrudnić ich fałszowanie. Z czasem na kartkach dla Polaków pojawiła się litera "P".
Racje żywnościowe były zależne od narodowości. Średni przydział żywności wynosił 2600 kalorii dla Niemców, 700 dla Polaków i tylko 400 dla Żydów. Dla Polaków, których praca wymagała większego wysiłku, przewidywano dodatkowe racje. Przydziały w Warszawie były wyższe niż np. w Krakowie, ale też i towary były droższe.
W końcu 1943 r. przedsiębiorcy niemieccy wymogli na władzach zwiększenie przydziału żywności. Obserwowali bowiem spadek wydajności pracy ze względu na niedożywienie polskich pracowników. Od jesieni 1943 r. wartość najniższej normy wynosiła 939 kalorii, a dla ciężko pracujących 2093. Problem jednak polegał na tym, że realizacja przydziałów kartkowych była trudna. Wedle danych niemieckich dostawy pozwalały na pokrycie tylko około 2/3 przydziałów.
Jeszcze przed rozpoczęciem wojny Niemcy przygotowywali się do organizacji poczty na terenach okupowanych. 31 października 1939 r. gubernator Hans Frank wydał rozporządzenie na podstawie którego 15.11.1939 r. powołano Niemiecką Pocztę Wschód – Deutsche Post Osten. Przejęła ona cały majątek i wszelkie prawa przedwojennego przedsiębiorstwa państwowego Polska Poczta, Telegraf i Telefon. Siedziba kierownictwa DPO mieściła się w Krakowie przy ul. Wielopole 19, przemianowanej na Postsstrase.
Początkowo zezwalano Polakom na korespondencję wyłącznie na otwartych kartach, szybko jednak przywrócono normalne listy. Wysyłający musieli jednak liczyć się z kontrolą korespondencji.
Początkowo używano znaczków niemieckich z nadrukami Generalgouvernement, używano także znaczków polskich z takimi nadrukami. W 1940 r. pojawiły się znaczki pocztowe sygnowane Generalgouvernement, przedstawiające zabytki GG. Do tej serii należą prezentowane znaczki.
Okupanci przejęli w zarząd przedsiębiorstwa polskie, także produkujące towary objęte monopolem państwowym, np. zapałki. Na pudełkach pochodzących jeszcze z polskiej produkcji przybijano pieczątkę „Monopol zapałczany Generalnej Guberni”.
